12 uurs race Moers, het raceweekend.

Na een week van veel werken konden we op vrijdagavond eindelijk naar Moers gaan om daar te trainen. Er stond eigenlijk teveel op het programma om in een paar uurtjes te doen, we moesten wennen aan de bandjes, waar ik nog nooit een auto voor had geprepareerd en we moesten een, voor ons, compleet nieuwe baan leren kennen. Tijdens de training bleek al snel dat het allemaal niet wilde vlotten en hebben we nog serieus overwogen om van deelname af te zien. Uiteindelijk werd besloten om toch te racen.

Op zaterdag morgen waren we al weer vroeg in Moers. Lars reed zoals gewoonlijk de kwalificatie en zette ons op de Carrerabaan tussen de langzamere teams, daar waar we thuis horen. Er was een team bij dat de kwalificatie verprutste. Zij horen normaal tot de kanshebbers op de overwinning en ze wonnen uiteindelijk ook de race.

De bedoeling was dat we vier blokken zouden rijden, twee op de Carrerbaan en twee op de houten baan. Wij begonnen op Carrera, dan hout, daarna volgde een herindeling van de teams, waarna we weer op de Carrerabaan reden en als laatste reden we weer op de houten baan.

Na de start bleek al snel dat het allemaal niet zo erg was als van tevoren werd verwacht. De Frankenslot bandjes hebben de gewoonte om af en toe grip te verliezen, als je dan een tiental ronden een beetje rustiger doet, zonder te driften, is de grip terug en dan gaat het weer als vanouds. Na de eerste twee blokken bleek al dat we op de negende plaats rondreden, beter dan verwacht. Het is alleen  jammer dat de auto in mijn eerste stint op de houten baan ermee ophield (het kroonwiel was losgelopen) en dat ik deze zelf heb moeten repareren, maar dat was snel gebeurd en met een minimaal verlies van ronden kon ik weer verder.

In de laatste stint van de derde blok hield de auto er weer meer op, nu was het echter een ander probleem. Nu met de stroomvoorziening van de auto. Ook nu begon ik weer zelf aan de reparatie, maar er werd natuurlijk door een andere rijder gemopperd dat ik in beeld liep. Uiteindelijk heb ik na twee pogingen de regelaar erbij neergelegd en gezegd dat ik niet meer zou rijden. Slotrace goeroe Werner heeft de auto gerepareerd en Paul heeft de stint uitgereden. 

Ik heb uiteindelijk in het vierde blok toch nog een stint gereden, omdat het team dat achter ons lag dichterbij begon te komen. Lars nam op die baan maar liefst drie stints voor zijn rekening en liet zien dat hij van ons drieën de baan het beste in de vingers heeft. Uiteindelijk werden we nog verrassend negende van elf teams dus dat was een leuke bijkomstigheid.

Paul en Lars, weer bedankt voor de samenwerking.

Helaas zullen we voorlopig geen enduranceraces meer rijden en als we dat doen, dan met een iets groter team en met iemand erbij die ook kan sleutelen, want op het zelfde moment een stint rijden en moeten sleutelen gaat niet samen.

Edje.